Αγγέλα Καστρινάκη: Κλαίω, κλαίω για τη γενιά του κόπυ-πέιστ. Ας πούμε πως δεν είναι εντελώς χαμένο το παιχνίδι!

Αποτελέσματα εξετάσεων, καλοκαίρι 2020, απελπισία.

Στη διαδικασία των εξ αποστάσεως εξετάσεων του Ιουλίου 2020 αναφέρεται με ανάρτησή της σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης η κ. Αγγ. Καστρινάκη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας.

Η ανάρτηση της κ. Καστρινάκη . . .

Πρωτοετείς φοιτητές και φοιτήτριες, πάνω από το 1/3, αντέγραψαν από το διαδίκτυο .

Καθώς έδιναν εξετάσεις εξ αποστάσεως, σε πλατφόρμα, αποδείχτηκε πως παρά την επιτήρηση ήταν πανεύκολο την ίδια στιγμή να γκουγκλάρουν με τα κινητά τους ή με τον ίδιο τον υπολογιστή τους. Και είτε μετέφεραν αυτολεξεί, με κόπυ-πέιστ, είτε προσπαθούσαν λίγο να παραλλάξουν το κείμενο της Βικιπαίδειας ή άλλων πηγών. Κάθε παραλλαγή όμως και ένα φιάσκο: «με την ίδρυση του ελληνικού έθνους», π.χ. όπου η διαφορά έθνους και κράτους είναι φανερά μη αισθητή.

Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι άλλο: αντέγραφαν χωρίς καν να έχουν κάνει τον κόπο να διαβάσουν το απόσπασμα που έπρεπε να σχολιάσουν. Έτσι, ενώ ζητούσα σχόλια για την πρώτη παράγραφο ενός κειμένου, εκείνοι μετέφεραν τα έτοιμα σχόλια που βρήκαν για το υπόλοιπο κείμενο. Κλαίω, κλαίω για τη γενιά του κόπυ-πέιστ. Κλαίω και που, όταν δεν κλέβει, μετά βίας ξεπερνά το απλό συλλάβισμα: ούτε καν τέσσερα δεν μπορούσα να βάλω στα γραπτά τους.

Υπάρχουν εξαιρέσεις, ευτυχώς, αλλά λίγες.
Και πώς δεν είναι εντελώς χαμένο το παιχνίδι; Το διέκρινα στα μάτια των παιδιών που, σε σεμινάριο, στο 4ο έτος πια, ύστερα από πολλή δουλειά, βίωσαν την ικανοποίηση της κατάκτησης της γλώσσας και της έκφρασης. Αυτό το «πρώτη φορά καταλάβαμε», που λεγόταν με αίσθημα ευγνωμοσύνης και ανακούφισης. Ελπίζω πως και οι φετινοί πρωτοετείς, ορισμένοι τουλάχιστον, θα φτάσουν κάποτε σε αυτό το αίσθημα. Κάποιος όμως πρέπει να αποτολμήσει ριζικές αλλαγές.